Afscheid nemen bestaat niet.. (of toch een beetje)
Door: fajalobi
Blijf op de hoogte en volg Madelon & Engel
03 Mei 2010 | Suriname, Paramaribo
30 april
Vandaag Koninginnedag in Nederland.
Veel plezier daar in Holland!
Vandaag dus de laatste dag hier.
We gaan om 17.20 uur vliegen en moeten 3 uur van tevoren inchecken.
Engel is nogmaals naar Onverwacht geweest, naar de districktscommissaris, maar deze man is er alweer niet.
Maar na een telefoontje wordt aan Engel beloofd dat de man vóór 12 uur langs komt.
Die zien we dus nooit meer.
We hebben gisteren nog een cocosnoot gevonden die al aan het uitlopen is, maar omdat het hier een exemplaar bevat van een palmboom van meer dan 20 meter, krijgen we 2 noten van een kleinere palm mee. Meer kans dat het mooie boompjes worden.
Alle andere stekjes in plastic flessen gestopt en dichtgetaped en nog in de rugzak kunnen stoppen.
De dochter van onze vriend Ricardo de kunstschilder, komt nog 2 schilderijen brengen.
Eentje is een afscheidskado.
Ze zijn zo ontzettend leuk geschilderd, dat we hier in Nederland gaan kijken of we meer opdrachten voor hem kunnen vinden.
Haar in ieder geval de hartelijke groeten aan haar vader meegegeven.
Esselien en Charouk brengen ons naar het vliegveld en voor die tijd wordt de auto nog netjes gewassen en van binnen schoongemaakt.
Ja, overal wordt aan gedacht.
En eindelijk gaan we dan, iets vroeger dan gepland want je loopt een beetje met je ziel onder de arm bij het huis rond.
Ergens naar toe gaan kan niet meer en in de stoel gaan zitten wachten tot het tijd is, is ook geen leuke optie.
Na een hartelijk afscheid van Ram (gaat ons ook missen) en de jongens "van de hoek", die ons een goede reis naroepen, gaan we met een rustig gangetje richting Vliegveld Zanderij.
Een raar gevoel, dat je langs de voor jou o zo bekende weg gaat, in de wetenschap dat je alles voorlopig niet meer zult zien.
snik
Op het vliegveld is het nog niet zo druk, zodat Esselien een parkeerplekje gaat zoeken en wij ondertussen gaan inchecken.
Wonder boven wonder zitten we met de bagage nog onder de toegestane hoeveelheid kilo's.
Na verlost te zijn van de zware koffer en rugzak, gaan we gezellig iets drinken en eten.
Dan besluiten ze "boven" dat het weer eens tijd wordt voor een regenbuitje.
En dan zó ontzettend hard en veel, inclusief windstoten, dat mensen die aan de rand van het afdak zitten, haastig verder de hal inrennen.
Echt een "sibi busi".
"Ook de hemel moet huilen dat jullie weggaan", zegt Esselien.
Nu moet ze ophouden, anders ga ik meedoen hoor.
We zien intussen dat je al door de douane kan en stellen voor om ons aan te sluiten, zodat Esselien niet zolang hoeft te wachten.
Is ze ook voor de drukte van de parkeerplaats af.
En eigenlijk hebben we alles al gezegd wat er te zeggen valt.
Zijn dus in de rij gaan staan en Esselien en Charouk lopen mee tot aan de ingang.
Bij het pakken van de paspoorten ziet Engel ineens, dat hij geen instapkaart heeft!
Dus dit geven we meteen door aan zo'n bewaker en deze zegt dat ik meteen terug moet naar de incheckbalie.
En dat we dan niet meer achter aan hoeven te sluiten, want de rij is ondertussen al aardig lang geworden.
De dame van de balie zegt dat ze de instapkaart wél had uitgeprint, maar dat ik hem misschien heb laten vallen????
(grrr#$%@#$grrr)
Maar ze zal een andere uitprinten.
Weer terug voorin de rij (na de nodige opmerkingen van wachtenden, maar die worden snel op hun nummer gezet door de douane) nemen we nogmaals afscheid en gaan naar binnen.
De kleine rugzak van Engel moet open!
Een jongen met plastic handschoenen vraagt of we de rits willen openen en hij voelen en zoeken en zegt vervolgens, dat hij de verkeerde tas heeft.
Wij dus van: "is die met die bolletjes mooi doorgelopen", maar gelukkig heeft hij dat niet gehoord. Kun je nog gedonder mee krijgen ook. Maar soms word je ook flauw van dat gedoe hier.
Na fouillering en tassencontrole in een andere ruimte mogen we de vertrekhal in.
Hier nog palumeu en palulu (die mooie bloemen van Suriname) gekocht. Voor onszelf en Aniek.
We hebben nog SRD's over en aangezien je die niet kan inwisselen in Nederland, of waar dan ook ter wereld, kopen we nog een boek en souvenirtje. En koffie met taart.
En dan kunnen we eindelijk vertrekken.
Omdat het nog steeds een beetje regent, mogen we niet naar het vliegtuig lopen maar moeten er met een bus naar toe.
Wat een gedoe om je bagage in die bus te hijsen en opeengepakt 100 meter verderop afgezet te worden.
We willen zo graag dat stukje lopen, maar ja.
Onze plek in het vliegtuig is nu niet mijn favoriete.
Achterin en dan in het middenstuk met 3 plaatsen.
Omdat we al snel het gevoel krijgen dat het vliegtuig niet vol komt, vraag ik aan de purcher of er voor tenminste het stijgen een raamplaats vrij is. Want als ik niet kan zien welke kant we opgaan (ja, dat we naar boven gaan weet ik ook wel!)
voel ik me echt niet zo happy.
Hij gaat kijken wat hij kan doen en niet veel later komt hij vertellen dat er voorin 2 plaatsen vrij zijn. Daar mogen we gaan zitten en als we willen, mogen we er de hele reis blijven.
Blijken het plaatsen vóór de vleugel te zijn met extra beenruimte!
Natuurlijk blijven we zitten en bedanken de purcher hartelijk.
Alleen de man aan het gangpad is niet zo gecharmeerd van het idee dat hij geen 3 plaatsen voor zich alleen heeft en verhuist vervolgens naar het middengedeelte.
Ook goed, hebben wij meer ruimte.
En dan gaan we de lucht in.
De laatste meters Suriname onder de wielen voelen en dan.........
zssssssssssssss de lucht in, los van het land waar we zó van zijn gaan houden.
dag land
dag lieve mensen
dag mooie natuur
wi lobi joe
wi kon hesi baka
wordt nog 1x vervolgd......
Vandaag Koninginnedag in Nederland.
Veel plezier daar in Holland!
Vandaag dus de laatste dag hier.
We gaan om 17.20 uur vliegen en moeten 3 uur van tevoren inchecken.
Engel is nogmaals naar Onverwacht geweest, naar de districktscommissaris, maar deze man is er alweer niet.
Maar na een telefoontje wordt aan Engel beloofd dat de man vóór 12 uur langs komt.
Die zien we dus nooit meer.
We hebben gisteren nog een cocosnoot gevonden die al aan het uitlopen is, maar omdat het hier een exemplaar bevat van een palmboom van meer dan 20 meter, krijgen we 2 noten van een kleinere palm mee. Meer kans dat het mooie boompjes worden.
Alle andere stekjes in plastic flessen gestopt en dichtgetaped en nog in de rugzak kunnen stoppen.
De dochter van onze vriend Ricardo de kunstschilder, komt nog 2 schilderijen brengen.
Eentje is een afscheidskado.
Ze zijn zo ontzettend leuk geschilderd, dat we hier in Nederland gaan kijken of we meer opdrachten voor hem kunnen vinden.
Haar in ieder geval de hartelijke groeten aan haar vader meegegeven.
Esselien en Charouk brengen ons naar het vliegveld en voor die tijd wordt de auto nog netjes gewassen en van binnen schoongemaakt.
Ja, overal wordt aan gedacht.
En eindelijk gaan we dan, iets vroeger dan gepland want je loopt een beetje met je ziel onder de arm bij het huis rond.
Ergens naar toe gaan kan niet meer en in de stoel gaan zitten wachten tot het tijd is, is ook geen leuke optie.
Na een hartelijk afscheid van Ram (gaat ons ook missen) en de jongens "van de hoek", die ons een goede reis naroepen, gaan we met een rustig gangetje richting Vliegveld Zanderij.
Een raar gevoel, dat je langs de voor jou o zo bekende weg gaat, in de wetenschap dat je alles voorlopig niet meer zult zien.
snik
Op het vliegveld is het nog niet zo druk, zodat Esselien een parkeerplekje gaat zoeken en wij ondertussen gaan inchecken.
Wonder boven wonder zitten we met de bagage nog onder de toegestane hoeveelheid kilo's.
Na verlost te zijn van de zware koffer en rugzak, gaan we gezellig iets drinken en eten.
Dan besluiten ze "boven" dat het weer eens tijd wordt voor een regenbuitje.
En dan zó ontzettend hard en veel, inclusief windstoten, dat mensen die aan de rand van het afdak zitten, haastig verder de hal inrennen.
Echt een "sibi busi".
"Ook de hemel moet huilen dat jullie weggaan", zegt Esselien.
Nu moet ze ophouden, anders ga ik meedoen hoor.
We zien intussen dat je al door de douane kan en stellen voor om ons aan te sluiten, zodat Esselien niet zolang hoeft te wachten.
Is ze ook voor de drukte van de parkeerplaats af.
En eigenlijk hebben we alles al gezegd wat er te zeggen valt.
Zijn dus in de rij gaan staan en Esselien en Charouk lopen mee tot aan de ingang.
Bij het pakken van de paspoorten ziet Engel ineens, dat hij geen instapkaart heeft!
Dus dit geven we meteen door aan zo'n bewaker en deze zegt dat ik meteen terug moet naar de incheckbalie.
En dat we dan niet meer achter aan hoeven te sluiten, want de rij is ondertussen al aardig lang geworden.
De dame van de balie zegt dat ze de instapkaart wél had uitgeprint, maar dat ik hem misschien heb laten vallen????
(grrr#$%@#$grrr)
Maar ze zal een andere uitprinten.
Weer terug voorin de rij (na de nodige opmerkingen van wachtenden, maar die worden snel op hun nummer gezet door de douane) nemen we nogmaals afscheid en gaan naar binnen.
De kleine rugzak van Engel moet open!
Een jongen met plastic handschoenen vraagt of we de rits willen openen en hij voelen en zoeken en zegt vervolgens, dat hij de verkeerde tas heeft.
Wij dus van: "is die met die bolletjes mooi doorgelopen", maar gelukkig heeft hij dat niet gehoord. Kun je nog gedonder mee krijgen ook. Maar soms word je ook flauw van dat gedoe hier.
Na fouillering en tassencontrole in een andere ruimte mogen we de vertrekhal in.
Hier nog palumeu en palulu (die mooie bloemen van Suriname) gekocht. Voor onszelf en Aniek.
We hebben nog SRD's over en aangezien je die niet kan inwisselen in Nederland, of waar dan ook ter wereld, kopen we nog een boek en souvenirtje. En koffie met taart.
En dan kunnen we eindelijk vertrekken.
Omdat het nog steeds een beetje regent, mogen we niet naar het vliegtuig lopen maar moeten er met een bus naar toe.
Wat een gedoe om je bagage in die bus te hijsen en opeengepakt 100 meter verderop afgezet te worden.
We willen zo graag dat stukje lopen, maar ja.
Onze plek in het vliegtuig is nu niet mijn favoriete.
Achterin en dan in het middenstuk met 3 plaatsen.
Omdat we al snel het gevoel krijgen dat het vliegtuig niet vol komt, vraag ik aan de purcher of er voor tenminste het stijgen een raamplaats vrij is. Want als ik niet kan zien welke kant we opgaan (ja, dat we naar boven gaan weet ik ook wel!)
voel ik me echt niet zo happy.
Hij gaat kijken wat hij kan doen en niet veel later komt hij vertellen dat er voorin 2 plaatsen vrij zijn. Daar mogen we gaan zitten en als we willen, mogen we er de hele reis blijven.
Blijken het plaatsen vóór de vleugel te zijn met extra beenruimte!
Natuurlijk blijven we zitten en bedanken de purcher hartelijk.
Alleen de man aan het gangpad is niet zo gecharmeerd van het idee dat hij geen 3 plaatsen voor zich alleen heeft en verhuist vervolgens naar het middengedeelte.
Ook goed, hebben wij meer ruimte.
En dan gaan we de lucht in.
De laatste meters Suriname onder de wielen voelen en dan.........
zssssssssssssss de lucht in, los van het land waar we zó van zijn gaan houden.
dag land
dag lieve mensen
dag mooie natuur
wi lobi joe
wi kon hesi baka
wordt nog 1x vervolgd......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
